Σε μια πρόσφατη συζήτηση με φίλους, προσπαθήσαμε να αναλύσουμε γιατί υπάρχει τόση μοναξιά στον κόσμο, τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους διστακτικούς μπροστά στο ενδεχόμενο του έρωτα και γιατί οι σχέσεις αποτυγχάνουν. Όλοι είχανε να προσθέσουν από κάτι, λίγο ο φόβος, λίγο ο σύγχρονος τρόπος ζωής, λίγο τα κόμπλεξ. Φαίνεται, δηλαδή, πως οι περισσότεροι υποψιάζονται πως οι δυσκολίες που εμφανίζονται στις σχέσεις δεν είναι αναπόφευκτες και αυθύπαρκτες αλλά προκαλούνται από τη σκέψη του καθενός, είναι περισσότερο ένα προσωπικό πρόβλημα παρά μια αντικειμενική πραγματικότητα.
Αν αναζητήσει κανείς μέσα από τις θεωρίες της Ψυχολογίας να βρει γιατί οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων παρουσιάζουν τόσες δυσκολίες, λογικά θα σταθεί στη θεωρία της προσκόλλησης. Σύμφωνα με αυτή, οι άνθρωποι, εξαιτίας "λαθών" στην ανατροφή τους, διαμορφώνουν μια διστακτική προσέγγιση απέναντι στους άλλους. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή θεωρούν πως οι ίδιοι δεν είναι άξιοι για έρωτα, είτε επειδή οι "άλλοι" δεν είναι ικανοί να προσφέρουν αγάπη. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το άτομο δεν φαίνεται διατεθειμένο να εμπλακεί σε οικείες καταστάσεις διότι τις θεωρεί αδιέξοδες ή επικίνδυνες. Αυτή η αβάσιμη πρόβλεψη, για το τι θα ακολουθήσει, είτε θα αποτρέψει εξ αρχής το άτομο από το να εμπλακεί σε κάτι οικείο είτε, και εφοσον βρει το θάρρος να ξεπεράσει τον αρχικό του δισταγμό, θα εμπλακεί, άλλα μόνο στην υποψία ότι μπορεί να καταλήξει πληγωμένος, θα κάνει ότι μπορεί προκειμένου να τερματίσει ο ίδιος το εγχείρημα, προλαβαίνοντας το επερχόμενο "κακό".
Αυτή είναι σίγουρα μια αποκαλυπτική ερμηνεία αλλά δεν στέκεται παρά στην περιγραφή του προβλήματος και δεν εξηγεί ιδιαίτερα τι κάνει το άτομο να φέρεται έτσι, δεν υπογραμμίζει τα κίνητρα που οδηγούν στην αυτοπροστασία, τις σκέψεις που ταλαιπωρούν το μυαλό του. Θα πρέπει, λογικά, να υπάρχει κάποιο αίσθημα που βιώνει το άτομο, τόσο δυνατό ώστε να δικαιολογεί την αρνητικότητα του προς τον έρωτα. Και υπάρχει όντως μια θεωρία που, αν και δεν εστιάζει απόλυτα στον τομέα των ερωτικών-οικείων σχέσεων, προσφέρει μια ικανοποιητική ερμηνεία για το πρόβλημα μας.
Σύμφωνα με τον Άλφρεντ Άντλερ, πατέρα της Ψυχολογίας, μαζί με τους Φρόιντ και Γιουνγκ, καθένας έχει μέσα του ένα αίσθημα κατωτερότητας, μια αίσθηση ανεπάρκειας. Αν και αυτό το αίσθημα προκαλεί πολλά προβλήματα στην ανάπτυξη του ατόμου, ο Άντλερ δεν το θεωρεί απαραιτήτως κακό, αφού αυτή η αίσθηση δημιουργεί κίνητρα για βελτίωση, τα ίδια κίνητρα που οδήγησαν τον άνθρωπο σε τόσες ανακαλύψεις και εφευρέσεις προκειμένου να επιβιώσει στον κόσμο. Το πρόβλημα με το αίσθημα κατωτερότητας αρχίζει όταν αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσπάθεια του ατόμου να προσεγγίσει άλλους ανθρώπους.
Διότι, εξαιτίας του, οι σχέσεις που σχηματίζονται μεταξύ των ανθρώπων τείνουν να βασίζονται περισσότερο στον ανταγωνισμό παρά στη συνεργασία. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν βιώσιμο συνεταιρισμό όπου καθένα από τα μέλη του φροντίζει πρώτα για τη δική του εξασφάλιση και όχι για την εξασφάλιση ενός κοινού σκοπού. Ποια τύχη θα είχε μια τέτοια προσπάθεια όταν, αντί ο ένας να θαυμάζει και να εκτιμάει τα πλεονεκτήματα του άλλου, τα θεωρεί απειλή; Μια τέτοια συνεργασία θα ήταν καταδικασμένη εν τη γενέσει της. (...συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου