Ή με τους Ρωμαίους ή με τους Γαλάτες

Στη Χαλκιδική αυτόν τον καιρό μαίνεται μια μάχη. Μια μικρή κοινωνία εναντίον ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος, Γαλάτες εναντίον Ρωμαίων. Στη μάχη αυτή βρίσκονται αντιμέτωπες δυο πολύ διαφορετικές λογικές. Αυτή που υποστηρίζει ότι η φύση είναι η μεγαλύτερη περιουσία των ανθρώπων και πρέπει να τη διαφυλάξουμε πάση θυσία και η «λογική» του κέρδους με κάθε τίμημα.
Απ’ τη μία πλευρά οι κάτοικοι της ΒΑ Χαλκιδικής και απ’ την άλλη η El Dorado Gold, μια εταιρία καναδικών συμφερόντων. Η El Dorado αγόρασε μια έκταση στις Σκουριές Χαλκιδικής προκειμένου να εξορύξει χρυσό. Για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πουλήθηκε η έκταση και για τα κέρδη που (δεν) θα αποκομίσει το Ελληνικό δημόσιο από τη συμφωνία, θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά, αλλά δεν είναι της παρούσης. Το θέμα είναι πως η επένδυση, μαζί με τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσει, θα δημιουργήσει και μόλυνση του περιβάλλοντος στην περιοχή, κάτι που οι κάτοικοι δεν θέλουν να επιτρέψουν.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ένα ζήτημα που αφορά στους κατοικούς μιας πόλης της Β. Ελλάδος βρίσκεται σε ένα περιοδικό για την Κρήτη. Ο λόγος είναι ότι οι Σκουριες είναι πολύ πιο κοντά στην Κρήτη απο όσο νομίζουμε. Και συγκέκριμένα πιο κοντά στη Νότια Κρήτη.
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα μάθαμε για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στα νότια της Κρήτης. Ακούσαμε πως είναι τόσο μεγάλα που θα μπορούσαν να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Και ενώ οι περισσότεροι δέχτηκαν την είδηση με ενθουσιασμό, κάποιοι υπενθύμιζαν ότι καμιά επένδυση δεν έρχεται χωρίς τίμημα. Εξόρυξη πετρελαίου στο Λιβυκό πέλαγος, ακόμα και αν γινόταν με τις καλύτερες συνθήκες, θα άλλαζε για πάντα την εικόνα της νότιας ακτής της Κρήτης. Ιδίως αν αναλογιστούμε πως την ίδια στιγμή συζητείται και η κατασκευή λιμένα στο Τυμπάκι.
Σχοινάρια, Πρέβελη, Αγ. Παυλος, Ελαφονήσι, Παλιόχωρα, Κεδρόδασος, Λέντας, Γαύδος.
Είναι κάτι παραπάνω από φυσικά τοπία. Είναι κομμάτι της ζωής των κατοίκων της Κρήτης. Όχι μόνο γι’ αυτούς αλλά και για εκατομμύρια επισκέπτες. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής, για πόσα χρήματα θα δεχόμασταν να χαθούν ή έστω, να χάσουν κάτι από την σημερινή τους εικόνα αυτά τα μέρη; Για πόσα χρήματα θα στερούσαμε από τις μελλοντικές γενιές όσα ζήσαμε εμείς  σ’ εκείνα τα μέρη, τις μέρες και τις νύχτες μας εκεί;
Γι’ αυτό σου λέω, οι Σκουριές είναι δίπλα μας. Και αν πέσουν, η σειρά μας δεν θ’ αργήσει.

«Όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, όταν τα ποτάμια θα έχουν μολυνθεί, όταν τα ψάρια της θάλασσας θα είναι νεκρά, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται». Παλιά ινδιάνικη προφητεία